Kelsen jako odmieniec. Obrona radykalnej teorii norm

W swoim pierwszym traktacie z zakresu teorii prawa, Hauptprobleme der Staatsrechtslehre (1911), Hans Kelsen stara się przekształcić teorię norm prawnych w taki sposób, aby wyeliminować z niej imperatyw, wraz z tym, co Kelsen postrzega jako jego moralne konotacje. Rezultat, teoria sankcji Kelsena, nie jest w pełni udany. Pozostawia on imperatyw w stosunku do urzędników prawnych wraz z obowiązkiem stosowania sankcji nałożonym na urzędników. W latach trzydziestych Kelsen powraca do tej kwestii, radykalnie przekształcając teorię norm prawnych, wprowadzając upoważnienie jako podstawową modalność, a obowiązek jedynie jako pochodną. Pogląd ten dominuje w drugim wydaniu Reine Rechtslehre (1960).

In his first treatise on legal theory, Hauptprobleme der Staatsrechtslehre (1911), Hans Kelsen seeks to recast legal norm theory in a way that would eliminate from the theory the imperative, with what Kelsen sees as its moral connotations. The result, Kelsen’s sanction theory, is not entirely successful. It leaves in place the imperative vis-à-vis legal officials, with obligations imposed on officials to implement sanctions. In the 1930s, Kelsen returns to the issue, radically recasting legal norm theory by introducing empowerment as the fundamental modality and obligation as merely derivative, a view that prevails in the second edition of the Reine Rechtslehre (1960).