Lecznicze środki zabezpieczające w Kodeksie karnym skarbowym

Artykuł ma charakter przeglądowy i został poświęcony problematyce leczniczych środkówzabezpieczających w Kodeksie karnym skarbowym, czyli terapii, terapii uzależnień oraz pobytowi w zakładzie psychiatrycznym. Omawiane środki uregulowane są w całości w przepisachKodeksu karnego, w art. 93b–93g, recypowanych na mocy art. 20 § 2 Kodeksu karnego skarbowego na grunt prawa karnego skarbowego. Powyższe przepisy dotyczą przesłanek ogólnych i zasad orzekania, podmiotowych kryteriów orzekania, czasu orzekania i stosowania leczniczych środków zabezpieczających oraz obowiązków sprawcy wobec którego orzeczono terapię, terapię uzależnień czy pobyt w zakładzie psychiatrycznym, co odpowiada strukturze publikacji.W związku z brakiem autonomicznej regulacji w przepisach Kodeksu karnego skarbowego odnośnie do omawianych środków zabezpieczających, powstaje problem odpowiedniego stosowania wskazanych wyżej przepisów Kodeksu karnego w prawie karnym skarbowym oraz faktycznej przydatności leczniczych środków zabezpieczających w tej gałęzi prawa.Celami artykułu są zatem: analiza przepisów art. 93b–93g Kodeksu karnego i próba oceny, czy recepcja tych przepisów na grunt prawa karnego skarbowego powiodła się, oraz weryfikacja hipotezy badawczej, że terapia, terapia uzależnień oraz pobyt w zakładzie psychiatrycznymodgrywają w prawie karnym skarbowym znaczącą rolę. Przedmiot analizy stanowią unormowania prawne oraz wypowiedzi doktryny. Artykuł zawiera rozważania dotyczącesfery normatywnej i dogmatycznej, a nie sfery sądowego stosowania prawa. Opracowanie nie jest jednak pozbawione odniesień do praktyki, lecz ograniczają się one tylko do wypowiedzi judykatury. Badania mają charakter krajowy. Prezentując temat, posługiwano się analizą tekstów prawnych, analizą dogmatyczną oraz analizą rozstrzygnięć Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych. W związku z tym tytułowe zagadnienie zostało przedstawione w aspekcie normatywnym, dogmatycznym i częściowo praktycznym.

The article is a review and is devoted to the issue of therapeutic security measures in the FiscalPenal Code, i.e. therapy, addiction therapy and stay in a psychiatric institution. The measuresin question are fully regulated in the provisions of the Penal Code, in Articles 93b–93g recitedunder Article 20 § 2 of the Fiscal Penal Code on the basis of fiscal penal law. The aboveprovisions concern the general premises and rules of adjudication, subjective adjudicationcriteria, the time of adjudication and the use of therapeutic precautionary measures, and theobligations of the perpetrator against whom therapy, addiction therapy or stay in a psychiatricinstitution was ordered, which corresponds to the structure of the publication. Due to thelack of an autonomous regulation in the provisions of the Fiscal Penal Code with regard tothe discussed safeguards, the problem of the appropriate application of the above-mentionedprovisions of the Criminal Code in fiscal penal law and the actual suitability of therapeuticsafeguards in this branch of law arises. The aim of the article is therefore to analyze articles93b–93g of the Criminal Code and attempt to assess whether the adoption of these provisions on the ground of fiscal penal law has been successful, and to verify the research hypothesisthat therapy, addiction therapy and stay in a psychiatric institution play a significant role infiscal penal law.The subject of the analysis are legal regulations and statements of the doctrine. The articlecontains considerations concerning the normative and dogmatic sphere, and not the sphere ofjudicial application of the law. However, the study is not devoid of references to practice, butis limited only to the statements of the judicature. The research is national in nature. Whenpresenting the topic, the authors used the analysis of legal texts, dogmatic analysis and theanalysis of the Supreme Court and appellate courts. Therefore, the title issue was presentedin a normative, dogmatic and partly practical aspect.