Znaczenie ciszy w muzykoterapii

In this paper, the author attempts to provide a comprehensive description of the complex phenomenon of silence and sheds light on its significance within the context of music therapy. By considering various definitions of silence, as well as ways of approaching the phenomenon of silence, in both the domain of interpersonal communication and the abundant realm of sound, the author aims to highlight the multifaceted nature of the matter. The author discusses the distinction between the silence and the muteness, draws attention to an interdisciplinary character of the field, enumerates diverse angles of considering the issue, and examines the role of silence within a larger perspective of fields of psychotherapy and music therapy. In the presented cases of music therapy work, silence is a kind of a therapist’s tool. Owing to an insufficient amount of research papers on silence in music therapy, it is impossible to produce pioneering findings in the very field. In this paper the author ventures to summarise latest data, points out the urgency of delving deeper into the issue, and discloses novel prospects for music therapy to be discovered in pursuit of investigation of the ambiguous notion of silence.

Celem artykułu jest próba opisania złożonego zjawiska, jakim jest cisza, ze szczególnym uwzględnieniem jej znaczenia w kontekście muzykoterapii. Autorka skupia się na podkreśleniu wielowymiarowości tematu, przedstawiając różne definicje i postawy wobec fenomenu ciszy w obrębie komunikacji interpersonalnej i szeroko rozumianej przestrzeni dźwiękowej. Omówiona zostaje różnica między ciszą a milczeniem, podkreślony jest także interdyscyplinarny charakter problematyki. Autorka wymienia obszary, w których zjawisko może być rozpatrywane, a następnie szerzej przygląda się ciszy w obrębie dziedzin mających związek z oddziaływaniem terapeutycznym, w tym: psychoterapii i muzykoterapii. W przedstawionych przypadkach pracy muzykoterapeutycznej cisza stanowi rodzaj narzędzia pracy terapeuty. Zaprezentowane zostają również wypowiedzi muzykoterapeutów na temat ich własnych doświadczeń związanych z ciszą podczas sesji muzykoterapeutycznych. Niewielka liczba badań dotyczących ciszy w muzykoterapii stanowi powód, dla którego niemożliwe jest przedstawienie przełomowych wniosków w tym obszarze. Artykuł stanowi próbę podsumowania aktualnych danych, podkreśla potrzebę szerszego przyjrzenia się problematyce oraz ma na celu wskazanie muzykoterapeutycznych potencjałów tkwiących w niejednoznacznie brzmiącym pojęciu ciszy.