Dyplomacja prewencyjna w świetle agresji Iraku na Kuwejt w 1990 roku. Sukces czy porażka Organizacji Narodów Zjednoczonych?

Cel artykułu stanowi przybliżenie koncepcji dyplomacji prewencyjnej Narodów Zjednoczonych, przedstawianie działań mających zapobiec agresji w 1990, a także przedstawienie wpływu konfl iktu na system sankcji Organizacji Narodów Zjednoczonych. Istotą artykułu jest zobrazowanie dyplomacji, jako potencjalnego mechanizmu umożlwiającego realizację zadań i celów ONZ. Odpowiednie wykorzystanie presji, nacisków i sankcji może wzmocnić mechanizm bezpieczeństwa zbiorowego. W przeciwieństwie do operacji wymuszania pokoju, koncepcja może pochłonąć znacznie mniejsze nakłady. Zwrócono uwagę nie tylko na niewystarczalność dotychczasowego systemu zapobiegania, w świetle konfliktu iracko-kuwejckiego, ale także w okresie poprzedzającym oraz pokonfliktowym. W ostatniej części pracy wyszczególniono implikacje niewłaściwego wykorzystania sankcji oraz przedstawiono sukcesora polityki zapobiegania stosowanej w latach dziewięćdziesiątych – koncepcję sankcji selektywnych.

The Purpose of this article is to present the concept of preventive diplomacy of the United Nations, measures to prevent aggression in 1990 and the presentation of the impact of conflict on the United Nations. The essence of this article is to present diplomacy as a mechanism to support the implementation of the purposes and principles of the United Nations. The use of pressures and sanctions will strengthen the collective security. In contrast to the operations of peace enforcement, preventive diplomacy absorbs less cost. Paying careful attention to the inadequacy of current prevention systems, especially in the light of the Iraq-Kuwait War as well as before and post-conflict period. The last part of this paper details implications of improper use of sanctions and presents the successor prevention policies applied in the nineties - the concept of selective sanctions.