Expansion and Contraction: The Play Spaces of Todd and the Vampire

Co dzieje się kiedy muzyka i przestrzeń operowa, tradycyjnie prezentowane „na żywo”, zostają poddane procesowi digitalizacji? Jakie konsekwencje dla społeczności artystów niesie ze sobą ich odizolowanie, kiedy przestrzeń tworzenia z teatru – miejsca relacji interpersonalnych – przeniesiona zostaje w świat wirtualny? Jakie taka zmiana rodzi możliwości i niebezpieczeństwa dla twórców? Czy można dostrzec tu podobieństwa z innymi dziedzinami sztuki, które powstały lub rozwinęły się w oparciu o technologie nowych mediów? Niniejszy artykuł rozważa powyższe kwestie w kontekście powstawania animowanej opery/filmu youtubowego Todd and the Vampire, skomponowanego i stworzonego przez Ronena Shai oraz przy udziale muzyków i przedstawicieli sztuk wizualnych pracujących równolegle, choć niezależnie, w różnych miejscach świata. W jaki sposób ostateczny produkt wykorzystuje technologię by rzucić wyzwanie i wyjść poza tradycyjne rozumienie przestrzeni i tożsamości? I wreszcie, jakie konsekwencje niesie ze sobą ów nieco odcieleśniony twórczy proces dla artystów, odbiorców i dla samej sztuki?

What happens when the music production processes and spaces of a traditionally live art form such as opera are digitized? What is the relationship between community and isolation for artists when their workspace is lifted from the theatre-with its interpersonal connections-and placed in the virtual world? What opportunities and what risks does this pose for performers? Are there parallels to other art forms that developed or expanded as the result of new media technologies? This article will explore these issues by considering the production processes of the animated YouTube opera/movie Todd and the Vampire, composed and created by Ronen Shai, with contributions by musicians and visual artists working simultaneously, but independently, around the world. How does this piece utilize technology to challenge and transcend traditional notions of space and identity? What are the implications of this somewhat disembodied process for performers, audiences, and for the art form itself?