Fenomen pamięci. O trudnościach badań narracji autobiograficznych o utracie

Celem szkicu jest wskazanie niektórych problemów metodologicznych występujących podczas badania narracji autobiograficznych o utracie. Badaniom poddane zostały teksty wydane i opracowane literacko. Ich autorami byli ludzie słowa (pisarze i dziennikarze). Analiza poszczególnych narracji pozwala przybliżyć się do istoty doświadczenia utraty, doświadczenia powszechnego, ale bardzo zindywidualizowanego w formie i intensywności jego przeżycia. W polu semantycznym „utraty” znajdują się: śmierć bliskich (zwłaszcza matki), zmagania z chorobą, utrata domu, wygnanie. W badaniach tekstów autobiograficznych ważne są dwie kategorie teoretyczne: narracja i tożsamość (szczególnie tożsamość narracyjna). Doświadczenie utraty ma wpływ na spójność tożsamości i formę narracji. Osobnym problemem jest fenomen pamięci i mechanizmy jej funkcjonowania z manipulowaniem (np. autofikcja, konfabulacja) i zapominaniem. Badania nad fenomenem utraty powinny być interdyscyplinarne.