Icarian communism between 1841 and 1848: a community of readers”

In 1842, readers of Populaire, a journal founded a year earlier by Etienne Cabet, named themselves the Icarian communists. But what was this entity? Was it a party, a communist one, a school of socialism, a network, a movement, a sect? All these words could be used to describe the nature of their bonds which had been developed between 1841 and 1848. Nevertheless, we propose an additional name – a community of readers - for the new, exclusive form of existing together that was invented. These readers not only read but produced texts addressed to other members of the community with whom they also shared money, egalitarian convictions, faith in fraternity, their gratitude and even devotion to Cabet. Belonging to this community engaged the entirety of its members’ lives and developed and affirmed itself in diverse forms. It also involved often painful lessons about a community’s limits, both internal and with respect to the rest of French society, which could barely tolerate its existence.

W 1842 roku czytelnicy Le Populaire, pisma utworzonego rok wcześniej przez Etienne’a Cabeta, nadali sobie miano ikaryjskich komunistów. Ale do czego się w ten sposób odnosili? Partia komunistyczna, szkoła nauk społecznych, sieć, ruch, sekta – wszystkie te słowa mogą wyrażać naturę więzi, które rozwinęły się pomiędzy nimi w latach 1841-1848. Proponuję jednak nazwać ich mianem wspólnoty czytelników. Wynaleźli oni bowiem nową formę bycia razem. Ikaryjscy komuniści nie byli jedynie czytelnikami, lecz również twórcami, adresującymi swe dzieła do innych członków wspólnoty. W ramach owej wspólnoty osoby te dzieliły się pieniędzmi, ale również podzielały wspólne, egalitarne poglądy, wiarę w braterstwo oraz wdzięczność, a wręcz oddanie Cabetowi. Członkostwo w ramach takiej społeczności, angażujące wszystkie sfery życia, było rozwijane i manifestowane w różnych formach. Pociągało ono za sobą również częstokroć bolesną lekcję o ograniczeniach wspólnoty, zarazem wewnętrznych i odnoszących się do całości francuskiego społeczeństwa, które z trudem akceptowało jej funkcjonowanie.