Futile Efforts to Create an Arab Kingdom of Syria. From the Idea of Greater Syria to Syria Partitioned under the French Mandate (1915–1922)

The text presents the dynamics and variability of the political options and alliances which shaped the borders of modern Syria in the most crucial period of World War I and the first years of post-war reality in the Middle East. The researchers show how the external interests of the Great Powers took priority over the Syrians’ internal affairs. For the inhabitants of the Levant, it meant the Western practice of ignoring Arab opinions and aspirations in the aftermath of the Great War, which was sealed in the Treaty of Versailles. Despite the positive solutions proposed by The King-Crane Commission (1919), the new post-Ottoman order ignored local identities and political preferences. The new borders were created artificially and determined arbitrarily. The Sykes-Picot agreement reinforced both conspiracy theories in the Middle East and the mythology of the Great Arab Revolt. The competing Western powers took advantage of the local minorities, fueling dislike and strengthening sectarianism. In the years 1919–1920, Pan-Syrianism solidified and took a characteristic form of striving to consolidate the fragmented nation of the Greater Syria. The resolutions of the General Syrian Congress of 2 July 1919 provided timeless premises for the political orientation of the Syrian nationalists, which strongly influenced politics in the Middle East in the following decades. However, the partition of Greater Syria after World War I proved to be one of the worst of many political traumas experienced in the Middle East at that time. Pan-Syrianism was systematically weakened by the conflicting aspirations among the Syrians, the Lebanese, the Palestinians, and Jordanians.

Tekst przedstawia dynamikę i zmienność opcji politycznych oraz sojuszy, które ukształtowały granice współczesnej Syrii w decydującej fazie pierwszej wojny światowej oraz w pierwszych latach powojennej rzeczywistości na Bliskim Wschodzie. Badacze przedstawiają sposób, w jaki zewnętrzne interesy mocarstw przeważyły and wewnętrznymi sprawami Syryjczyków. Dla mieszkańców Lewantu wiązało się to z praktyką ignorowania przez Zachód opinii i aspiracji Arabów w następstwie pierwszej ojny światowej, przypieczętowaną w Traktacie Wersalskim. Mimo pozytywnych rozwiązań zaproponowanych przez komisję Kinga-Crane’a (1919), nowy post-osmański porządek wprowadzono bez względu na lokalne tożsamości i preferencje polityczne. Nowe granice zostały utworzone sztucznie i ustalone w sposób arbitralny. Umowa Sykes-Picot sprzyjała nie tylko teoriom spiskowym na Bliskim Wschodzie, lecz także kształtowaniu mitologii powstaniaarabskiego. Rywalizacja zachodnich mocarstw odbywała się kosztem lokalnych mniejszości, podsycając niechęć i wzmacniając sekciarstwo. W latach 1919–1920, pansyrianizm umocnił się i przyjął charakterystyczną formę dążenia do poskładania rozbitego narodu Wielkiej Syrii. W uchwałach Kongresu Syryjskiego z 2 lipca 1919 r. zawarto ponadczasowe założenia orientacji politycznej syryjskich nacjonalistów, co miało znaczący wpływ na politykę na Bliskim Wschodzie w ciągu następnych kilkudziesięciu lat. Jednak podział Wielkiej Syrii po pierwszej wojnie światowej okazał się jedną z najgorszych spośród wielu politycznych traum, jakich doświadczył w tamtym czasie Bliski Wschód. Pansyrianizm ulegał systematycznemu osłabieniu przez kolidujące ze sobą aspiracje Syryjczyków, Libańczyków, Palestyńczyków i Jordańczyków.