Historia endoprotez stawu biodrowego do roku 1962

Wstęp i cel: Niezadowalające wyniki leczenia zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego metodami nieoperacyjnymi (zachowawczymi) w XIX wieku, zmusiły lekarzy do poszukiwania chirurgicznych metod leczenia choroby. Przyczyniło się to do skonstruowania endoprotez stawu biodrowego. Materiał i metody: W oparciu o dane z piśmiennictwa, w pracy przedstawiono rozwój endoprotezoplastyki stawu biodrowego od końca XIX wieku do 1962 roku, kiedy Charnley wszczepił pierwszy „niskotarciowy” sztuczny staw biodrowy. Mimo wprowadzenia licznych zmian konstrukcyjnych po 1962 r., zasady budowy endoprotez biodra nie zmieniły się. Wyniki: Wszczepienie w 1962 r. pierwszej „niskotarciowej” endoprotezy, pozwoliło na powszechne stosowanie endoprotezoplastyki biodra w procesie leczenia zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Wniosek: Pomimo wielu wad endoprotezoplastyki biodra, jest to najskuteczniejsza metoda leczenia zaawansowanych artroz biodra.

Introduction and aim: Unsatisfactory results of treatment of degenerative changes in the hip joint methods unresectable (conservative) in the nineteenth century, doctors forced to seek surgical treatments for the disease. This contributed to the construction of hip replacements. Material and methods: Based on data from the literature, the paper presents the development of hip replacement since the late nineteenth century until 1962, when implanted Charnley first “lowfrictional” artificial hip joint. Despite the introduction of numerous design changes to the 1962 rules for the construction of replacement hip has not changed. Results: Implantation in 1962, the first “low-friction” prosthesis, led to widespread use of hip arthroplasty in the treatment of degenerative changes in the hip joint. Conclusion: Despite the many flaws hip arthroplasty is the most effective method of treatment of advanced arthritis hip.