The 1917 Russian Revolution from the perspective of white-guardist and bolshevik state building

The 1917 Russian Revolution was one of the central events of the 20th century, resulting in a great deal of novel developments not only in terms of ideology and socio--economics, but also in the field of state-building. Very innovative was the Bolshevik state-building. Both in terms of power and administration and in terms of the identity of the state, the Bolsheviks were thinking in terms of a completely new and novel concept of the state. The camp of the opponents of the Bolsheviks was heterogeneous. They ranged from the hardest Russian etatists to anarchists of various bents kinds As a result, the White movement’s ideology was strongly reflective (reactive) in its character. The majority of White leaders saw their own system as a military dictatorship restoring order. Officially, the generals claimed that their role was temporary, to be maintained only until the rule of law and the unity of the state are restored in Russia. It was, in fact, one of their paramount objectives to restore a “unified and indivisible” Russia. Although the factual existence of a military dictatorship did not mean that representative bodies in various forms and with various competencies did not exist at all, those bodies could never be equal partners of the leading generals. They were more akin to consulting bodies. Instead, amid the terror and the chaos of the Civil War, the ideology of ‘the strong hand’ and ‘effective, stable power’, without any additional adjectives became increasingly important in the ideology of the White movement.

Rewolucja październikowa 1917 r. to jedno z najważniejszych wydarzeń XX w., które przełożyło się na szereg innowacji nie tylko w sferze ideologii i ekonomii społecznej, lecz także w obszarze budowy państwa. Bolszewickie podejście do budowania państwa było wyjątkowo innowacyjne. Ich rozwiązania były rewolucyjne i nieszablonowe zarówno w kwestii podejścia do władzy i administracji, jak i w kwestii tożsamości państwa. Obóz przeciwników partii bolszewickiej był bardzo zróżnicowany. W jego skład wchodzili i najbardziej zagorzali etatyści, i anarchiści przeróżnej maści. Stąd też ideologia tzw. „białych” charakteryzowała się wysokim stopniem reaktywności. Większość liderów tzw. Białej Armii traktowało utworzony ruch jako dyktaturę wojskową mającą na celu przywrócenie dawnego porządku. Generałowie dowodzący ruchem twierdzili oficjalnie, że ich rola była jedynie tym czasowa i miała zakończyć się, gdy w Rosji zapanują porządek i jedność. Za jeden z nadrzędnych celów stawiali sobie przywrócenie „zjednoczonej i niepodzielnej” Rosji. Realne istnienie dyktatury wojskowej nie oznaczało braku obecności jakichkolwiek organów przedstawicielskich. Istniały one w różnych formach i miały różne zakresy kompetencji, jednak nie były one nigdy równorzędnymi partnerami generalicji na czele ruchu. Były one raczej czymś w rodzaju organów konsultacyjnych. Jednak w obliczu rozwoju wojny domowej zbierającej coraz bardziej obfite żniwa, hasła propagujące „rządy silnej ręki” i „skuteczną i stabilną władzę” – bez żadnych przymiotników dodatkowych – stawały się coraz istotniejszymi elementami ideologii ruchu białych.