Conceptualising ‘state capture by securitisation’

While ‘state capture’ is an influential analytical framework to illustrate (post-communist) transition, it emphasises on the fragility of the state (e.g. lack of proper governance mechanisms) as a precondition of capture. It postulates the capturer’s ability to foresee the agenda-setting role which requires considerable knowledge and resources when it is applied to national security. This brief discussion piece proposes a way to modify the concept to facilitate such an application. To begin with, we shall relax the postulation of aforethought on the capturer’s side, featuring spontaneous reactions by the would-be capturers. Then, we shall re-examine political actors’ attempts to modify the national security agenda as a pretext to state capture, drawing insights from ‘securitisation.’ ‘State capture by securitisation’ can illustrate complex (and often derogatory to democratic) governance processes and practices at the wake of unforeseen events and external shocks, with ‘legitimacy’ building at the core of public relations.

Chociaż „przejmowanie państwa” jest wpływową ramą analityczną ilustrującą (postkomunistyczną) transformację, podkreśla się w niej kruchość państwa (np. brak odpowiednich mechanizmów zarządzania) jako warunek wstępny przechwytywania. Postuluje zdolność zdobywcy do przewidzenia roli wyznaczania agendy, która wymaga znacznej wiedzy i zasobów, gdy jest stosowana w bezpieczeństwie narodowym. W tej krótkiej dyskusji proponujemy sposób na modyfikację koncepcji, aby ułatwić taką aplikację. Na początek złagodzimy postulaty przezorności po stronie zdobywców o spontanicznych reakcjach potencjalnych zdobywców. Następnie ponownie przyjrzymy się próbom modyfikowania programu bezpieczeństwa narodowego przez aktorów politycznych jako pretekstu do przejęcia państwa, czerpiąc wnioski z sekurytyzacji. „Przejmowanie państwa przez sekurytyzację” może ilustrować złożone (i często uwłaczające demokratyczne) procesy rządzenia i praktyki w następstwie nieprzewidzianych wydarzeń i wstrząsów zewnętrznych, z budowaniem „legitymizacji” w centrum public relations.