Istota małżeństwa sakramentalnego a proces samowychowania małżonków

Cel. Celem prezentowanego artykułu jest prześledzenie wybranych dokumentów Kościoła Katolickiego, podejmujących tematykę małżeństwa i rodziny, oraz odniesienie do nich wyzwań związanych z koniecznością podjęcia przez oboje małżonków procesu samowychowania. Metoda. Opracowanie niniejszego tekstu wymagało posłużenia się metodą analizy dokumentów, polegającą na uporządkowaniu i interpretacji zawartych w nich treści pod kątem wybranego do zbadania zagadnienia. Wyniki i wnioski. Małżeństwo katolickie jest związkiem opartym na wzajemnej miłości, wierności i uczciwości, a jednym z jego głównych przymiotów jest nierozerwalność. Trwanie w sakramentalnym związku małżeńskim wiąże się z konkretnymi wymaganiami, jakie stawiają samym sobie oboje małżonkowie. To oni w równej mierze odpowiedzialni są za swój własny rozwój, za jakość związku oraz za wychowanie dzieci. Studium wskazanego nauczania pozwala na wyciągnięcie wniosków dotyczących samowychowania małżonków. Oboje zobowiązani są do permanentnej pracy nad samym sobą, nad tym wszystkim, co stanowi o ich niepowtarzalności. Dobro wspólne małżonków nie jest prostą sumą dobrostanu psychicznego, fizycznego i duchowego obojga, ale stanowi punkt odniesienia codziennych starań, autorefleksji, tego wszystkiego, co oboje robią w celu wypełnienia oryginalną treścią istoty małżeństwa sakramentalnego. Samowychowanie małżonków ukierunkowane jest na bycie wzajemnie dla siebie darem, na permanentne budowanie wspólnoty osób. Jest warunkiem koniecznym realizacji nauczania Kościoła o małżeństwie i rodzinie. Świadome podjęcie „trudu rozwoju” możliwe jest po osiągnięciu pewnego stopnia dojrzałości i stanowi całożyciowe zadanie każdego człowieka, a człowieka żyjącego w małżeństwie w szczególności. Można przyjąć, że samowychowanie małżonków stanowi fundament życia rodzinnego, a więc również wychowania dzieci, wszelkich relacji międzyosobowych i międzypokoleniowych.

Aim. The aim of this article is to trace analyse elements of the teaching of the Catholic Church on marriage and family and to link them to important challenges related to the necessity for both spouses to undertake the process of self-education. Method. The preparation of this text required the use of the method of document analysis, which consists in organizing and interpreting the contents of documents in terms of the issue selected for study. Results and conclusions. Catholic marriage is a relationship based on mutual love, loyalty, and honesty, and one of its main attributes is indissolubility. Stability in the sacramental marriage is connected with the specific requirements that both spouses set for themselves. They are equally responsible for their own development, for the quality of the relationship, and for the upbringing of children. The study of the teaching indicated allows conclusions to be drawn concerning the self-education of the spouses. Both man and wife are obliged to commit to their self-development, especially in the areas that determine their uniqueness. The common good of the spouses is not a simple sum of their mental, physical, and spiritual well-being, but it is a reference point of daily efforts, self-reflection, and for everything that they both do to fill the sacramental marriage with original content. The spouses’ self-education and development is focused on being a gift for each other, for the permanent building of community of persons. It is a necessary condition for the Church’s teaching about marriage and family. The conscious undertaking of the „effort of development” is possible after reaching a certain degree of maturity and is the whole-life task of everyone, and those living in a marriage in particular. It can be assumed that self-education of spouses is the foundation of family life, and therefore also the education of children, and all interpersonal and intergenerational relationships.