Digital Technologies and the Prospects of the European Union’s Strategic Autonomy

The aim of this study is to examine the impact of digital technologies on the creation and final shape of the EU’s strategic autonomy. The author employed the network institutionalism as a theoretical basis and applied a critical analysis of the available material. The following hypothesis is positively verified: development of digital technologies is modifying strategic autonomy and extending it beyond the logic of freedom of political and military action. Digital resilience of core areas of EU’s functioning should be at the heart of this concept. The author argues that this model of strategic autonomy (enhanced by the close alliance with the United States) will enable the EU to strengthen its global position in technologically driven world. Less politicization is also a key reason for such a solution. It is particularly important in the context of the crisis of European integration.

Celem niniejszej analizy jest zbadanie wpływu technologii cyfrowych na budowę i ostateczny kształt autonomii strategicznej UE. Autor przyjął sieciowy instytucjonalizm jako podstawę teoretyczną wywodu i zastosował metodę krytycznej analizy dostępnego materiału. Pozytywnie zweryfikował postawioną hipotezę, zakładającą, że rozwój technologii cyfrowych modyfikuje autonomię strategiczną i rozszerza ją poza logikę swobody działań polityczno-wojskowych. W centrum tego konceptu znajduje się natomiast odporność kluczowych, zdefiniowanych przez technologie cyfrowe obszarów funkcjonowania UE. Autor dowodzi, że budowa tego rodzaju autonomii strategicznej (wraz ze ścisłym sojuszem technologicznym z USA) pozwoli UE wzmocnić pozycję globalną. Za podjęciem jej budowy przemawia także mniejsze upolitycznienie, co jest szczególnie istotne w warunkach kryzysu integracji europejskiej.