Mobilność osób starszych. Dlaczego nie transport publiczny?

Osoby starsze są najliczniejszą grupą osób zaliczanych do kategorii osób z ograniczoną możliwością poruszania się. Stanowią także najbardziej niejednolitą grupę – różniącą się preferencjami, poziomem sprawności, stanem zdrowia czy trybem życia. Wydłuża się długość życia, zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Grupa osób starszych jest coraz liczniejsza i zgodnie z prognozami demograficznymi, przy malejącym przyroście naturalnym, będzie rosnąć. Ocenia się, że w chwili obecnej osoby starsze stanowią około 30% pasażerów, a w ciągu 20 lat odsetek ten wzrośnie do 50% [1]. Takie proporcje populacji niosą dla sektora transportu publicznego konieczność zmiany dotychczasowego myślenia w odniesieniu do planowania i zarządzania siecią transportu publicznego polegającą na zwróceniu większej uwagi na zachowania komunikacyjne osób w wieku 55+, ale także młodszych – w kontekście kształtowania odpowiednich wzorców i przyzwyczajeń.

An aging society requires a fresh look on the problem of older people mobility. It is not easy as they are not forming a heterogeneous group – differing in preferences, life styles or health status. It is also so far a most neglected and affected by discrimination social group. This should change as it is forecasted that in 20 years older people are likely to represent even 50% of all public transport passengers. The biggest challenge so far is related to the fact that older people against expectations are in majority car users.