Fenomen pogranicza czasu: góra Athos

Są miejsca, gdzie chcesz wrócić. My wracamy na stare miejsca, by podświadomie zawrócić czas. Miejsce zatrzymuje czas; miejsce – staje się miarą bezwładności czasu. Im większa miara bezwładności, tym trudniej zatrzymać lub poruszyć czas. Znaczące miejsca mają wielką wagę w czasie, gdyż duża jest też ich bezwładność. Masa czasu jest zarazem duża i mała. Wielka masa czasu podtrzymuje wagę miejsca. Miejsce nie znika, nawet jeśli rzeczy, które są w nim, zginą (Arystoteles). Miejsca zatrzymują czas i zniekształcają przestrzeń. Ludzie mogą istnieć poza czasem. Ponadczasowa jest dusza i takie istnienie jest istnieniem człowieka we własnej duszy. Mnisi Athosu oddali swój czas wieczności. Zostawili sobie go tylko tyle, aby żyć ciałem, w którym mieszka dusza w ziemskim wymiarze. Ale wszędzie wokół nich, mnichów z góry Athos, istnieją symbole wieczności, znaki nieobecności czasu. Brak czasu jest w płynności życia mniszego, w codziennych sprawach, których przeznaczeniem jest jedynie potwierdzenie istnienia w świecie piękna, dobroci i miłości.

There are places where you want to come back. In the subconscious part of our minds, we seem to turn back time there. Time seems to flow at a different pace in a sort of inertia. This inertia leads to the feeling as if time has stopped flowing at some places, and in relation to them, accelerated in others. The more significant the place, the larger their significance to the flow of time. These areas can be said to possess a large time mass. The place persists, even if the things that are in it – perish, as Aristotle claims. Places delay the passage of time and distort space. People can exist outside of time. The soul is said to be timeless. An existance without time can be compared to the existence of the human soul. The monks of Athos have given up their time to eternity. They keep to themselves, so that they can live their earthly lives in a reflection of their souls in the physical dimension. Yet, they surround themselves with symbols of eternity and not those of time. In the fluidity of monastic life, there is an absence of time, with day to day situations serving as a confirmation of the existence of beauty, goodness and love in the world.