Rewitalizacja znaków tożsamości miasta na przykładzie storczykarni w Łańcucie

Oranżerie, palmiarnie i storczykarnie, osobliwe obiekty kultury materialnej, stanowiące zazwyczaj urozmaicenie pałacowej oprawy, z powodu kruchości ich materii, wymagają nadzwyczajnej i stałej pieczy. Pozbawione gospodarza, ulegają szybko nieuchronnej destrukcji. Stan storczykarni zespołu pałacowo-parkowego łańcuckiego zamku w okresie powojennym przedstawiał się katastrofalnie. Wydawało się, że ten niewielki obiekt – subtelnie kreujący wyjątkowe miejsce w pałacowym otoczeniu, dodający uroku historycznemu założeniu, stanowiący kiedyś szczególną miejscową atrakcję – jest już bezpowrotnie utracony. Współczesna rzeczywistość, po zakończonej w 2008 r. rewitalizacji obiektów łańcuckiego zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego, przedstawia (obok budynków menażu i kasyna) obraz odrodzonej storczykarni, wzbogaconej przestrzennie i użytkowo. Storczykarnia wpisuje się na nowo w specyfikę niewielkiego Łańcuta, przywracając na tle dawnej rezydencji pełnię jego tożsamości.

Orangeries, palm houses and orchid houses, the peculiar cultural complexes usually consituting the variety of the palace setting, due to the assigned „brittle matter” to them, need the extraordinary and stable care. Deprived of the farmer they quickly undergo destruction. The condition of the orchid house of the palace-park compex of the Łańcut castle, was disastrous within the post-war period. It seemed that the tiny place, subtly creating the exceptional place, in a palace surrounding, adding the charm to the historic landscaping, being a local attraction in the past, is irrevocably lost. The modern reality after the revitalisation of the Łańcut historic palace-park complex after 2008 presents itself (apart from the mess and a casino house) and the orchid house as revived, and spatially and functionally enriched. The Orchid House has been set anew in the specificity of small Łańcut restoring its full identity on the background of the old residence.