The Specifics of the Socialisation Process of the Children in the Family and Out-of-Family Care Institutions

Proces socjalizacji jest postrzegany jako jeden z najbardziej stabilnych i fundamentalnych składników rozwoju osobowości. Jest blisko związany z wychowaniem i uznawany za jedną z najstarszych form zorganizowanej społecznej aktywności. Najbardziej pierwotnym środowiskiem, którego doświadcza dziecko, są relacje rodzinne. Wszystko, co obserwuje dziecko w rodzinie, jest znaczące. Oznacza to także relacje rodziców, ich złe nawyki czy możliwe nałogi, style rodzicielskie oraz zaspokajanie potrzeb dziecka. Wszystkie czynniki wspomniane powyżej mają wpływ na kształtowanie się moralności dziecka, jego osobowość i kształtuje jego postawy wobec siebie i innych. Od wczesnego dzieciństwa, bezpośrednio i pośrednio, dzieci zaczynają naśladować zachowanie, które widzą u rodziców i ludzi wokół, w końcu reprodukują dominujące wartości kulturowe oraz wzory zachowania, to jest: swoją socjalizację. Istota ludzka ma wymiar biologiczny oraz społeczny. Przy wybieraniu celów, treści, form i metod dowolnego działania pedagogicznego, ważne jest, aby rozważyć osobę jako jednostkę o wyjątkowych cechach, które zostały ukształtowane zgodnie z czynnikami społecznymi otaczającymi ją. Socjalizacja jest ważnym składnikiem życia każdego człowieka. Od pierwszego do ostatniego dnia socjalizacja determinuje wszystkie procesy, komunikację oraz adaptację społeczną. Niniejszy artykuł analizuje wpływ opieki pozarodzinnej na zdolność dziecka do socjalizacji. Analiza ta oparta jest na literaturze teoretycznej. Ważne jest zrozumienie, dlaczego dzieci, które dorastają w warunkach opieki pozarodzinnej, mają skłonność do wykazywania różnych zaburzeń. Po pierwsze: ponieważ pomaga to rozpoznać problem. Po drugie: ponieważ umożliwia to wyjaśnienie w teorii przyczyn trudności społecznych. I w końcu pomaga znaleźć najlepszy możliwy sposób wsparcia określonego dziecka oraz zachęcenie go do przejęcia właściwych modeli zachowania.

Socialisation is perceived as the process of developing the most basic and characteristic personality traits. This process walks hand in hand with the socially organised action of upbringing. The first environment forming of a person's experience is his family and relationships with the family members. Everything the child sees in his family is of great value to him, including the relationships between parents, their bad habits or addictions, the style of upbringing, attitudes towards work, social events, and needs of the child. All of this affects the development of the child’s morality, shaping his character, and creating his attitude towards himself and others. During childhood, children, directly or indirectly, emulate the actions and expressions of their parents and other people. By imitating they learn the behavioural and value models that dominate in the surrounding environment – they socialise. The process of socialisation is an integral component of a human lifetime. It dictates all the communicative processes and social adaptation throughout the entire lifetime. This article analyses the institutional environment impact of out-of-family care on the children’s socialisation process. It is imperative to understand the frequent problems of development of the personality of children that have grown up or are growing up in an out-of-family care institution in order to support these children in their struggles to adopt the models of positive communication and behaviour by identifying and theoretically explaining the causes for the failures in socialisation.