Przestrzenne zastosowanie obyczajowego prawa religijnego na przykładzie cmentarza żydowskiego

Cmentarz w kulturze żydowskiej często określano mianem „Domu Wieczności”. Od schyłku średniowiecza zwano go eufemistycznie „Domem Życia”. Określano go jeszcze na wiele innych sposobów, a wszystkie znamionowały szacunek i cześć. W ciągu wieków wykształciło się wiele obyczajów i  regulacji prawnych związanych z  pochówkami. Rozplanowanie tradycyjnego cmentarza żydowskiego nawiązuje do obyczajowości religijnej. Na takim cmentarzu zachowany jest m.in. podział na kwatery lub rzędy grobów męskich i żeńskich. Na przestrzeni wieków szczegółowo określono odległości pomiędzy poszczególnymi grobami. Osobna symbolika oraz lokalizacja przysługuje grobom kohenów (kapłanów). Oznaczano je na nagrobkach symboliką dłoni w geście kapłańskim. Członków tego rodu obowiązują również pewne specjalne przepisy dotyczące obyczajów grzebalnych. Chodzi o praktykę umieszczania grobów kapłańskich w bliskiej odległości od wejścia na cmentarz lub blisko muru cmentarnego. Dzięki temu można było oglądać grób swoich bliskich nawet nie wchodząc na cmentarz. Miało to uniemożliwić skażenie rytualne poprzez kontakt z innymi grobami podczas odwiedzin grobów bliskich. Wraz ze zmianami obyczajowymi i sekularyzacją zmieniał się też wygląd i rozplanowanie cmentarza żydowskiego.

In Jewish culture the Jewish cemetery was frequently referred to as “the House of Eternity”. Since the final years of the Middle Ages it was euphemistically called “the House of Life”. It was also referred to also by many other names, and all of them were characterised by honour and respect. During the course of the centuries many customs and legal regulations associated with the burial of the dead were formulated. `e layout of the traditional Jewish cemetery refers to the religious customs. Such a cemetery preserves, among other things, the division into sections or rows of graves of men and women. During the course of the centuries the distance between the particular graves was precisely determined. A separate set of symbols and localisation is attributed to the graves of the (Cohens) Priests. These symbols were marked by the image of the hands in a priestly gesture. The members of this family are also bound by speci#c regulations concerning the sepulchral customs. These have to do with the practice of placing priestly graves in the proximity of the entrance or of the cemetery wall. Owing to this the grave of one’s relatives could be seen even without entering the cemetery itself. `is was supposed to preclude a ritual contamination by the contact with other graves that are visited. `e changes of the customs and the secularisation was accompanied by the change of the appearance and the layout of the Jewish cemetery.