Hester Street: Living Between Worlds

W 1896 roku Abraham Cahan opublikował Yekl: A Tale of the New York Ghetto – powieść o doświadczeniach żydowskich emigrantów w Ameryce. W 1975 roku Joan Micklin Silver zrealizowała film, którego scenariusz powstał w oparciu o książkę Cahana. Hester Street otwiera emblematyczna sekwencja rozgrywająca się w szkole tańca na Lower East Side w Nowym Jorku: niezdarne ruchy, przerysowane gesty, nadmierna mimika. Na ścianie napis głoszący, że tutaj mówi się po angielsku. Poniżej to samo w jidysz. Trudno o lepszą ilustrację słynnej wypowiedzi Ludwiga Wittgensteina: „Granice mojego języka są granicami mojego świata”. W nowej rzeczywistości to właśnie język buduje pomost między starym, a nowym, tradycją i nowoczesnością, nawykami ukształtowanymi w opuszczonej ojczyźnie, a możliwościami, jakie oferuje Nowy Świat. W tej perspektywie Hester Street wydaje się być czymś więcej niż kolejną opowieścią o przekraczaniu granic, a raczej głęboką i wielowarstwową medytację na temat „generowania tożsamości” jako procesu płynnego, subiektywnego i zawsze niepełnego.

In 1896 Abraham Cahan published Yekl: A Tale of the New York Ghetto – a novel about the Jewish experience of immigration to America. In 1975 Joan Micklin Silver turned the book into a movie. Hester Street opens with an emblematic sequence set in a dance school located on Lower East Side in New York: clumsy movements, emphatic gestures, exaggerated facial expressions. There is a large inscription on the wall: English spoken here. Underneath the same statement is written in Yiddish. It would be hard to find a better application of Ludwig Wittgenstein’s statement: “The limits of my language are the limits of my world”, because it is the language that has to mediate the experience between the old and the new, tradition and modernity, the habits shaped in the abandoned homeland with the opportunities offered by the New World. From this perspective Hester Street appears to be more than just another tale of crossing borders. The paper discusses the film as a profound and multilayered meditation on the “production of identity” as a fluid, subjective and incomplete process.