Arteterapia w poszukiwaniu tożsamości naukowej

Autorka podejmuje, po raz kolejny, problem tożsamości arteterapii jako dyscypliny naukowej. O uznaniu naukowości danej dyscypliny decyduje stosowana w niej metodologia badań naukowych. W odniesieniu do arteterapii zastosowanie mają dwa podstawowe modele badań: pozytywistyczny, inaczej ilościowy, i model jakościowy. Badania jakościowe są zgodne z holistyczną naturą terapii przez sztukę i najlepiej się nadają do badania sztuki, piękna i tego, co jest sednem pracy arteterapeutów. Naukowcy z obszaru nauk medycznych, którzy decydują o dopuszczeniu poszczególnych procedur do stosowania w instytucjach medycznych, z których opinią arteterapeuci muszą się liczyć, pracując w zespołach terapeutycznych, domagają się jednak „twardych” dowodów skuteczności terapii z udziałem sztuki; stąd pojawienie się, najpierw w obszarze muzykoterapii, metody badań pod nazwą evidence based music therapy („muzykoterapia oparta na dowodzie”), a później „arteterapia oparta na dowodzie”, analogicznej do „medycyny opartej na dowodach” (evidence based medicine).

The author raises the problem of identity of art therapy as a scientific discipline which needs to work out its own research methods in order to develop and be recognized in the medical field. Referring to methodological proposals put forward by Dorit Amir, the author criticizes the possibility of using the positivist research paradigm for the above mentioned purpose. Instead, she suggests adopting qualitative rather than quantitative research procedures, indicating that qualitative research is consistent with the holistic nature of art therapy and is best suited to examine art, beauty and the nature of art therapists’ work.