Konflikt – dialog – mediacja

Praktyka mediacji, której celem jest dobrowolne i poufne porozumienie się stron będących w konflikcie, w obecności bezstronnej i neutralnej trzeciej osoby (mediatora), staje się powszechną, pozasądową formą regulacji skomplikowanych relacji międzyludzkich. Relacja powstająca na linii konflikt – dialog czy dialog – mediacja stanowi złożone zagadnienie interdyscyplinarne, które ma na celu poprawę relacji międzyludzkich poprzez wskazanie jak najmniej inwazyjnego rozwiązania. Autorka prezentowanej publikacji, w sposób syntetycznie merytoryczny, ukazuje wieloaspektowe walory takiej formy rozwiązywania konfliktów. Wykazuje też, że metoda ta może stanowić inspirację do pozasądowych sposobów rozwiązywania sporów we wspólnocie Kościoła – szczególnie w przestrzeni małżeństwa i rodziny. Od lat 90. XX wieku „instytucja mediacji” staje się niekwestionowanym podmiotem pojednawczym również w pluralistycznej, polskiej rzeczywistości.

The practice of mediation, which aims to voluntary and confidential communication among parties in conflict, in the presence of an impartial and neutral third person (the mediator), it becomes a universal form of extra-judicial control of complex relationships. The relationship that forms on line conflict-dialogue and dialogue-mediation is a complex crosscutting theme that aims to improve human relations by identifying the least invasive solution. The present author, in a synthetically substantive manner, reveals a multifaceted advantages of this form of conflict resolution. She also shows that this method can serve as an inspiration to non-judicial dispute resolution in the Church community – particularly in the area of marriage and family. Since the 1990s, “the institution of mediation” is the undisputed party also conciliatory in a pluralistic, Polish reality.