SMUTEK I SERDECZNOŚĆ: BRAZYLIJSKI CHARAKTER NARODOWY A BLIZNY EPOKI KOLONIALNEJ

Jednym z ważniejszych elementów ideologii ruchu republikańskiego w Brazylii w drugiej po-łowie XIX wieku był zdecydowany rozrachunek z dziedzictwem historycznym. Surowo oceniano styl i formę rządów, tak epoki cesarstwa, jak i okresu kolonialnego. Jednogłośnie kwestionowano sens niewolnictwa, styl gospodarki utrwalającej uprzy-wilejowaną rolę wąskiej grupy elit, ubolewano nad zacofaniem kraju wynikającym z krótkowzroczno-ści polityki Korony portugalskiej wobec swej za-morskiej kolonii oraz instrumentalnego traktowa-nia zarówno jej naturalnych zasobów jak i samych mieszkańców. Transformacja ustrojowa w 1889 roku wcale nie zmieniła przedmiotu powszechnej krytyki – kwestia rozliczenia przeszłości stała się zasadniczym elementem brazylijskiego dyskursu o sensie wspólnoty narodowej także w okresie Starej Republiki.