Franciszkańska "mistyka natury" w poezji Tadeusza Micińskiego

Though St. Francis's spirituality had a great impact on many of Tadeusz Miciński's works, it was barely mentioned in previous studies of his works. The most significant characteristic of Franciscan mysticism is finding traces of God by contemplation on nature. We can find similar views on nonmaterial reality in Miciński's poetry.Miciński does not follow the stereotypical representation of St. Francis but evokes his deep spiritual experiences and stigmatization. Those references are always related to images taken from nature. In Miciński's poems nature can lead to finding God. Yet it can also raise doubts and existential dread. However, the observation of the natural world always brings sense of transcendence hidden behind it.While Franciscan themes are more noticeable in poems by Jan Kasprowicz or Leopold and Ludwik Maria Staff, it was not a one-time inspiration in Miciński's literary output. The author of Nietota  especially emphasized the mysticism of St. Francis – that what in his spirituality was the deepest. Comparing to other artists of Young Poland who also reflected on Franciscan spirituality, Miciński's reception is unique. The thought of St. Francis strongly influenced his worldview and coexisted in with his other, often opposed influences. 

W dotychczasowych badaniach nad twórczością Tadeusza Micińskiego inspiracja duchowością świętego Franciszka była jedynie wzmiankowana, mimo że wycisnęła piętno na wielu utworach poety. Najbardziej charakterystyczną cechą mistyki franciszkańskiej jest odnajdywanie śladów Boga poprzez kontemplację natury. Podobny sposób spojrzenia na rzeczywistość niematerialną jest również obecny w poezji młodopolskiego artysty. Poeta stroni od potocznego wyobrażenia o Asyżaninie, przywołuje przede wszystkim jego głębokie przeżycia duchowe, stygmatyzację. Nawiązaniom do świętego Poverello zawsze towarzyszą obrazy zaczerpnięte z natury. W utworach Micińskiego przyroda może prowadzić do poznania Stwórcy, lecz może także budzić zwątpienie i grozę istnienia. Obserwacja zjawisk przyrody zawsze wiąże się jednak z przeczuciem ukrytej za nimi transcendencji. Chociaż wątki franciszkańskie są u Micińskiego z pozoru mniej widoczne niż w liryce Leopolda i Ludwika Marii Staffów czy Jana Kasprowicza, nie można ich uznać za sporadyczne. Autor Nietoty w swojej recepcji postaci Biedaczyny z Asyżu szczególnie zaakcentował jego mistycyzm, czyli to, co w tej duchowości najgłębsze, a zarazem najtrudniejsze. Dlatego ujęcie Micińskiego należy uznać za wyjątkowe. Nauka Franciszka trwale wpisała się w jego światopogląd, współegzystując z innymi, często przeciwstawnymi wpływami.