Brak notyfikacji komisji europejskiej ustawy o grach hazardowych a możliwość stosowania sankcji administracyjnych wobec podmiotów prowadzących gry hazardowe

Cel: Celem niniejszego artykułu jest przybliżeniem kwestii stosowania przez sądy administracyjne art. 14 ust. 1 oraz 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, które to przepisy nie zostały notyfikowane Komisji Europejskiej pomimo takiego wymogu wynikającego z prawa unijnego, tj. art. 8 ust. 1 oraz art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r. Wprowadzenie: W treści artykułu analizowane są stanowiska zajmowane przez polskie sądy administracyjne w tym zakresie oraz dokonywana jest ich ocena w kontekście prawa unijnego, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz podstawowych zasad prawoznawstwa oraz teorii prawa. Szczególnie eksponowana jest kwestia powiązania oraz relacji tych dwóch przepisów ustawy o grach hazardowych. Metodologia: Praca oparta jest na metodzie formalno-dogmatycznej, bowiem odwołuje się do konkretnych przepisów prawa zarówno krajowego, jak i unijnego oraz prezentuje sposób ich interpretacji oraz konsekwencje subsumpcji określonych stanów faktycznych i prawnych w orzecznictwie krajowym oraz unijnym. Omawiana w niej jest także bardzo ważna uchwała dla analizowanego zagadnienia – uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2016 roku. Autor analizuje także zasadę estoppel w odniesieniu do nakładania kar administracyjnych na podmioty prywatne, pomimo tego, że to państwo nie wykonało ciążącego na nim obowiązku notyfikacji przepisów technicznych Komisji Europejskiej. Wnioski: Pracę zamykają wnioski końcowe, z których wynika, iż polskie sądy administracyjne w tym Naczelny Sąd Administracyjny, w zdecydowanej większości w sposób błędny odczytały relację pomiędzy treścią art. 14 ust. 1 oraz 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, ignorując przy tym dorobek orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz fundamentalne zasady prawa unijnego. Istnieją w tym zakresie jednak nieliczne wyjątki, tj. odmienne orzeczenia sądów administracyjnych, czy też zdania odrębne zgłoszone do nieprawidłowych rozstrzygnięć.

The aim: The purpose of this article is to present the application of Article 14 paragraph 1 and Article 89 paragraph 1 point 2 of the Act of 19 November 2009 on gambling law by the administrative courts. These provisions have not been notified to the European Commission in spite of such a requirement under EU law – Art. 8 paragraph 1 and Art. 1 point 11 of Directive 98/34/EC of the European Parliament and of the Council of 22 June 1998 laying down a procedure for the provision of information in the field of technical standards and regulations and rules on information society services, as amended by Council Directive 2006/96/EC of 20 November 2006. Introduction: In the article, the positions taken by the Polish administrative courts in this area are analyzed and their assessment is made in the context of EU law, the case law of the Court of Justice of the European Union and fundamental principles of jurisprudence and legal theory. Particularly, the question of linkage and the relationship of these two provisions of the law on gambling is exposed. The methodology: The work is based on the formal-dogmatic method, because it refers to the specific provisions of the law both national and EU, and shows their interpretation and implications of subsumption of specific facts and the legal issues in the national and EU jurisprudence. It also discusses – very important for the clarifying the analyzed issues – Resolution of the Supreme Administrative Court of 16 May 2016 year. The author also analyzes the principle of estoppel in relation to the imposition of administrative penalties on private parties, despite of the fact that a State did not fulfill its obligation to notify technical regulations to the European Commission. Conclusions: The work ends up with the conclusions, which show that the Polish administrative courts including the Supreme Administrative Court, in the vast majority erroneously red out the relationship between the content of Art. 14 paragraph 1 and Art. 89 paragraph 1 point 2 of the Act of 19.11.2009 r. on gambling ignoring the achievements of the Court of Justice of European Union and the fundamental principles of EU law. There are in this field, however, a few exceptions, ie. different rulings of administrative courts or dissenting opinions to incorrect judicial decisions.