O MITACH I OBRAZACH KOBIECOŚCI W PROZIE SWIETŁANY ALEKSIJEWICZ

Celem artykułu jest interpretacja prozy Swietłany Aleksijewicz ukierunkowana przede wszystkim na ogląd postaci kobiecych, dokonywany między innymi przez pryzmat mitu matki, leżącego u podstaw kultury rosyjskiej. Na podstawie zbiorów reportaży Wojna nie ma w sobie nic z kobiety, Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości oraz Czasy second-hand. Koniec czerwonego człowieka zwrócono uwagę na motywację przedstawianych przez autorkę postaw i wizerunków bohaterek wspomnianych utworów. Historie współczesnych kobiet, utrwalone przez laureatkę Nagrody Nobla, z jednej strony stanowią materiał egzemplifikujący stereotypowe widzenie kobiety radzieckiej w społeczeństwie, z drugiej zaś służą wykryciu cech spajających te obrazy, nierzadko zakorzenionych w mitologii słowiańskiej i chrześcijaństwie. Tekst prezentuje również analizę poetyki pisarstwa Aleksijewicz, stanowi próbę wskazania na dokumentacyjny charakter tej prozy jako nośnika mitu.

The aim of the article is the interpretation of Svetlana Alexievich’s prose focused, first of all, on women’s characters. They are discussed, among other things, from the point of view of the feminine myth which constitutes the basis of the Russian culture. The examination of the collections of reportages War does not have a woman’s face, Chernobyl prayer and Second-hand time. The last of the Soviets allowed us to turn the attention to the motivation and images of female characters of the aforementioned texts. On the one hand, the stories of contemporary women, recorded by the Nobel prize winner, confirm the stereotypical perception of Soviet women in the society, on the other, however, they help us to discover the features which are common for those images and very often enrooted in Slavic mythology and Christianity. The text also gives insight into the poetics of Alexievich’s works and constitutes an attempt at looking at the documentary character of her prose through the problem of the myth.