O granicach swobody ustawodawcy w kształtowaniu standardów prawa do sądu

Konstytucja w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 statuuje prawo do sądu rozumiane jako prawo dostępu do sądu, tj. prawo do uruchomienia postępowania przed sądem, prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, zgodnie z wymogami sprawiedliwości i jawności, prawo do wyroku sądowego, tj. prawo uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd w rozsądnym terminie oraz zakaz zamykania drogi sądowej służącej dochodzeniu konstytucyjnych praw i wolności. Prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniom, przy zastosowaniu reguł określonych w art. 31 ust. 3 ustawy zasadniczej (ograniczenie musi być wprowadzone ustawą jeżeli jest w demokratycznym państwie prawnym konieczne da ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego, ochrony środowiska, zdrowia, moralności publicznej, i nie może naruszać istoty prawa i wolności).

In Article 45 section 1 and Article 77 section 2 of the Constitution enacts the right to court understood as the right of access to a court, i.e. the right to initiate proceedings before a court, the right to frame a judicial procedure in accordance with the requirements of fairness and transparency, the right to a ruling by independent and impartial court, i.e. the right to obtain a binding resolution of the case by the court within a reasonable period of time and prohibition of disabling legal means serving the pursuit of constitutional rights and freedoms. The right to a fair trial is not absolute and may be restricted by using the rules set out in Article 31 section 3 of the Constitution (restriction can be introduced by statue only when it is justified in democratic state of law it is necessary to secure protection, public order, protection of the environment, health, public morality, and must not violate the essence of the rights and freedoms).